Swoboda

545 dzień leczenia neuroboreliozy.

Ze snu wyciąga mnie uczucie duszności. Brakuje mi powietrza. Całe moje ciało pokryte jest kropelkami potu. Leżę na mokrej poduszce. Mam lekko zdrętwiałe ręce, a nogi nie mają siły zmienić pozycji. Dopada mnie strach. Z wielkim trudem podnoszę powieki, czuję że są podpuchnięte. Przed oczami pojawia mi się brudna biel. Strasznie tu ciasno. Ale moment, skąd ten szum drzew.

Cholera jasna! Wyszło już słońce! Szybko rozsuwam namiot, wyswobadzam nogi z zaplątanego śpiwora, ściągam bluzę i spodnie dresowe. Siedzę chwilę rozmasowując ugniecione na twardym podłożu ręce. Towarzyszka tej pięknej podróży wciąż śpi. Z otwartą paszczą, odkurzając wszystkie robale, które wieczorem zdążyły wpaść do namiotu, mimo naszych ekspresowych wejść i wyjść.

Wyglądam na pole namiotowe. Cisza, nie widać żywej duszy. Wszyscy jeszcze śpią, musi być wcześnie. 6:30. Kładę się i przez rozsunięty kawałek namiotu podziwiam niebo. Tak intensywnie niebieskie. Usłane małymi barankami.

Delikatny powiew świeżego powietrza przedostaje się do środka. Biorę głęboki oddech. Już nie pamiętam kiedy ten misterny proces przychodził z taką łatwością. Cieszę się tym przyjemnym doświadczeniem kilka minut, nigdzie mi się nie spieszy. Rozciągam całe ciało. W zastraszającym tempie całe JA stało się gotowe do nowego dnia. Do nowych wyzwań i niecodziennych przeżyć.

Poczytam chwilę książkę, bo późniejszy natłok planów może mi na to nie pozwolić.

Trzeba w kempingowych warunkach przygotować śniadanie, nie popierdzielić leków, wymyć się, spakować i ogarnąć rowery na kolejny dzień zwiedzania. Trzeba dokładnie zaplanować turystyczne przejażdżki, żeby skorzystać jak najwięcej z tych kilku godzin na rowerze. Trzeba zorganizować składniki na obiad, nie kupując niczego, co nie może się znaleźć w moim posiłku, choć wszystkie etykiety są w obcym języku.

Trzeba, trzeba, trzeba. A w zasadzie NIC nie trzeba, tylko SIĘ CHCE!

Po obiedzie relaks, gra w karty i wyjście na miasto nocą. Już bez rowerów. Żeby pospacerować, powoli nacieszyć się życiem obcego miasta,  zachwytem tysięcy turystów, widokiem pięknych nocnych pejzaży.

Tak jest teraz, tak było przez ostatnie kilka dni i tak będzie przez kolejne parę.

Czechy kryją w sobie wiele pięknych miejsc.

Praga jest nie do opisania naszymi ziemskimi, wyświechtanymi i nieco wyblakłymi słowami.

Możliwość jej zwiedzenia. Podróż. Wycieczki rowerowe i koczowniczy tryb życia są rzeczami, które jeszcze nie mieszczą mi się w głowie.

Swoboda, wolność, życie.

To wszystko zdarzyło się naprawdę. W lipcu.

A sierpień, mimo że mniej podróżniczy, nie ustępuje lipcowi na krok.