Znowu w Sz.

349 dzień leczenia neuroboreliozy.

Leki od ostatniej środy zmniejszone. Zryty beret zaczyna powoli trybić, ale jeszcze się dobrze nie rozkręcił. W piątek udało mi się dotrzeć samochodem do Sz. W sześć godzin. Na szczęście w sześć, bo moje mięśnie były bardzo przeciwne siedzeniu i kierowaniu przez tyle godzin. Myślę jednak, że większym wyzwaniem było spakowanie się na dwa tygodnie z zamglonym umysłem na stanie. Jednak póki co, wydaje mi się, że niczego ważnego nie zostawiłam w domu, a co najistotniejsze mam wszystkie leki i zapas mojego dziwacznego jedzenia.

(w trakcie pakowania)

Udało mi się też przetrwać cały weekend zajęć i uzyskać parę zaliczeń, teraz muszę się zacząć przygotowywać na piątek, sobotę i niedzielę z egzaminami.

Wrak dalej nie wyłowiony, nogi odmawiają posłuszeństwa, rękami też niewiele robię. Ale! dziś mam w planie pierwszy spacer. Zbiorę się pewnie dopiero wieczorem, bo weekend dał się we znaki i ruszam się jak mucha w smole, ale obiecałam sobie, że na pewno nie odpuszczę. Trzeba zrobić w końcu pierwszy krok mimo, że całe moje ciało krzyczy „nie!”.

A to nowa internetowa zdobycz na początek tygodnia:

„ Każdy dzień jest walką.

 Codziennie rano toczy się walka, aby przygotować się do dnia. Każdego popołudnia toczy się walka, aby nie zasnąć. Każdej nocy toczy się walka o to, by odnaleźć sen.

 A pomiędzy każdą walką jest kolejna walka – z bólem. Stały ból. Przez cały dzień, całą noc, każdego dnia.

Ból się nie zatrzymuje. Ale to mnie nie powstrzymuje. Jestem wojownikiem przewlekłego bólu.”