6

W kwietniu nie miałam już wlewów, połykałam bardzo dużo leków, ranna dawka po śniadaniu liczyła już tyle tabletek, co na początku cały dzień. Często w połowie powtarzałam, że zaraz się porzygam, jednak połykałam, nie przeszło mi przez myśl żeby którejś nie połknąć. W chwilach słabości, żeby trochę zdjąć z siebie napięcie, mówiłam: „nie połknę tego, wyrzygam się po następnej tabletce i tyle z leczenia”. Potrafiłam połykać leki czterdzieści minut, ale nigdy na poważnie nie pomyślałam, że ich nie połknę.

Czułam się lepiej, „ulubione” tabletki już nie przynosiły tyle cierpienia, czasem przynosiły tylko gorsze dni, ale nie tragiczne, a po okresie ich połykania wracałam do dobrego samopoczucia, miałam więcej siły, byłam zdrowsza. Pamiętam dzień, w którym po słabych dniach nastąpił dzień pełen energii! Byłam dwa razy na rolkach, na rowerze, ćwiczyłam, żartowałam, ciągle się uśmiechałam, a wieczorem jeszcze przybiegłam truchtem z garażu do domu, bo miałam na sobie krótkie spodenki, a wieczór zrobił się chłodny. Podczas leczenia najczęściej było mi zimno, zawsze zimniej niż innym. Czasami w ciepłe dni, np. w górach, siedziałam w długim dresie i czapce na głowie.

W maju mój stan stał się stabilny. Lekarz powiedział, że wszystko znoszę dobrze, że połykam wszystkie dawki, jakie mi daje bez przeszkód, zatem podkręcimy siłę leczenia na resztę maja i czerwiec, a potem w lipcu zmniejszymy dawkę, żeby w sierpniu móc odstawić leki. Byłam w szoku! Koszmar miał swój koniec. Widać było metę. Wróciłam do domu, położyłam się spać, ale nie mogłam zasnąć, płakałam ze szczęścia. Już niedługo będę zdrowa. Będę miała normalne życie.

Dawki jakie zaczęłam połykać były duże, jednego leku nawet nie dałam rady zwiększyć. Zaczęły się nasilać objawy. Miałam bardzo duży problem z koncentracją, moja uwaga była zerowa, zaczęłam zapominać wielu rzeczy nawet podstawowych takich jak połykanie leków. Znów straszny stan złapał mnie w Sz. Byłam tam na tydzień. Jednego dnia wyszłam do sklepu i nic nie potrafiłam kupić, wydawało mi się, że zapomniałam, jak to się robi. Próbowałam się skupić nad tym, czego szukam, jak już udało mi się przypomnieć, czego szukam i znalazłam półki z takimi produktami, to patrząc po półkach zapominałam, czego konkretnego szukam, patrzyłam na nie, jakbym je pierwszy raz widziała, zesztywniała mi dłoń z którą miałam największe problemy, chciało mi się płakać, wokół byli sami obcy ludzie i znowu zaatakowała mnie ogromna słabość. Ledwo wróciłam do wynajmowanego pokoju, położyłam się w butach, okno było otwarte, a zaczęło padać, nie mogłam nic z tym zrobić, leżałam, moje serce biło tak delikatnie, że nie mogłam go poczuć, zaczęłam szukać pulsu, ale słabość nie pozwoliła mi skoordynować dostatecznie ruchów, zaczęłam odlatywać, pomyślałam „kurwa te leki mnie zabiją, chyba zostały przedawkowane, nawet nie zdążyłam nikomu powiedzieć, że gorzej się czuję, a teraz leżę tutaj i umieram, będzie do mnie dzwonił telefon, a ja będę leżała tu martwa nie wiadomo ile, czy ktoś pamięta, że chcę być spalona? a jeszcze wczoraj zrobiłam piętnaście kilometrów na rolkach”.

Obudził mnie straszliwie pełny pęcherz. Miałam zdrętwiałe ciało, spojrzałam na zegarek. Minęły cztery godziny. Cztery godziny odkąd odleciałam. Ból pęcherza był tak dojmujący, że poszłam na miękkich nogach do łazienki. Gdy wróciłam usiadłam na mokrym parapecie, popatrzyłam w niebo i zaczęłam płakać, płakałam chyba z godzinę. Cieszyłam się. Że chmury płyną po niebie, że samochody jeżdżą, że słychać szczekanie psów. Że czuję, jak bije moje serce. Nie dałam rady długo znosić tego sama, nie chciałam nikogo straszyć, ale nie dałam rady zatrzymać tego dla siebie. Zadzwoniłam do mamy. Powiedziałam, że źle się poczułam w sklepie, że się przespałam…  i mam całkowitą pustkę w głowie, nie mogę się uczyć, miałam pięć dni na naukę, a nie ruszyłam nic, bo nic nie zapamiętuję. Mama mnie poprosiła, żebym odpoczywała, zmartwiła się że jestem słaba. Dobrze, że nie przeszła mi przez gardło całość tej historii.

To zdarzenie pięknie pokazuje, jakie niespodzianki ma dla chorego borelioza i jak jest zmienna. Od poniedziałku do czwartku dobrze się czułam, w piątek myślałam, że w podły sposób po prostu zdycham, w sobotę poszłam na zajęcia, napisałam dwa zaliczenia, w niedzielę znowu jeździłam na rolkach.

Momentami byłam już  w takim stanie, że nie mogłam przepisać sobie notatek z laptopa na kartkę, bo zanim mój wzrok dotarł z ekranu na kartkę już nie pamiętałam, co przeczytałam. W takim stanie napisałam kilka zaliczeń na końcu maja i w połowie czerwca. Nie mam pojęcia, jakim cudem, bo nic z tego nie pamiętam.