11

Ważnym momentem był lipiec, kiedy to doceniłam wroga, bo dowiedziałam się, że może odebrać mi praktycznie wszystko i wrzesień, kiedy oprócz odzyskania sił, obejrzałam film: „Under our skin”, który pozwolił mi docenić siebie. Wcześniej słyszałam tylko jak ludzie mówią, że jestem dzielna, że mam niesamowitą siłę, jednak ja tego nie czułam, wydawało mi się, że robię to, co trzeba i nic poza tym. Że moje życie to klęska, że stoję w miejscu, nie mogę się rozwijać jak inni, że przechodzę jakąś cholernie niesprawiedliwą kwarantannę i że to wstyd, że nic na co dzień nie robię. Jednak po obejrzeniu filmu dotarło do mnie wiele rzeczy. Zobaczyłam, jak ludzie cierpią, co przechodzą, jak życie jest dla nich niesprawiedliwe i wtedy dopiero uświadomiłam sobie, że to film także o mnie, dotarło do mnie, co przeszłam, ile byłam w stanie ukryć dla dobra otoczenia, jak straszliwe rzeczy działy się z moim ciałem, nie mogłam w to uwierzyć, że to tak wygląda, bo ja naprawdę robiłam to wszystko i dawałam radę będąc przekonana, że wykonuję minimum.

Film także pozwolił mi spojrzeć inaczej na moje dolegliwości. Ja miałam skłonność do umniejszania ich, mówiłam: „ałaaa boli mnie ręka”, a nie: „kurwa, ratunku, zaraz urwie mi rękę”. Wydawało mi się, że większość tych rzeczy mi się wydaje, nadal nie wierzyłam, że niektóre z tych rzeczy są spowodowane chorobą, potrafiłam rano wstać i powiedzieć: „łamie mnie w kręgosłupie, chyba źle spałam”, albo że złą mam poduszkę. Ciężko jest dopuścić do siebie myśl, że tak wiele rzeczy psuło się już przez wiele lat, że człowiek żył z tak wieloma problemami i wcześniej musiał je zgonić na ciężki trening, na złą noc, na niskie ciśnienie atmosferyczne, a teraz nic nie musi wymyślać. To po prostu borelioza.

Czujesz się oszukany. Oszukany przez swoje ciało do tego stopnia, że sam musiałeś oszukiwać otoczenie. A to uczucie oszukania wywołuje wielkie poczucie winy. Nie powinnam mówić, że byłam oszukiwana, bo mój organizm, moje  ciało toczyło wtedy walkę.

Walkę na śmierć i życie.