Non-fiction

Pierwszy grudnia jest 286 dniem mojego leczenia neuroboreliozy.

I to właśnie dziś, po pierwszych trzynastu postach, przyszedł czas, żeby się przywitać i może trochę wytłumaczyć z dotychczasowych wpisów :)

Witam wszystkich, którzy trafili do mojego maleńkiego kącika w tym ogromnym świecie :) bez względu na to, czy stało się to całkowicie przypadkiem i nie wiecie co tutaj robicie, czy może w dotarciu tutaj pomogła Wam jakaś polecająca duszyczka.

Wszystkich czytających moje posty od A do Z prawdopodobnie wrzuciłam z początku na głęboką wodę. Bez słowa wyjaśnienia, bez wstępnych słów zapoznawczych. Nie wiem, czy zadecydowała o tym odrobina mojej złośliwości :), czy może to, że lubię konkrety, ale ten sposób według mnie był najlepszym na to, by Czytelnik szybko zrozumiał czemu się tu znalazłam i też wcale mnie nie znając wiedział już o mnie bardzo dużo.

Myśl  o tym, by zacząć pisać zrodziła się stosunkowo niedawno.
W październiku opisałam moje dotychczasowe zmagania z chorobą. Historia, która powstała i którą można przeczytać w postach zatytułowanych 1-11 jest opisem zdarzeń od strony psychicznej. Tylko tym, co działo się we mnie, w mojej głowie i moim ciele. Opisem całkowicie obranym ze szczegółów leczenia, kwestii „technicznych” choroby i z jakichkolwiek bohaterów poza mną i chorobą. Z punktu widzenia mojego otoczenia jest to też historia, która skąpi moich codziennych szczerych uśmiechów i siły, która była mimo wszystko widoczna przez ten okres. Dla mnie jednak ważnym było opisanie nie tego, co każdy może zobaczyć i tego, co można przy mnie doświadczyć, a tego co dzieje się we mnie i jest niewidoczne gołym okiem.

Naturalną rzeczą dla mnie byłoby schowanie tej historii do szuflady. Po co świat ma wiedzieć, że walka z chorobą jest cięższa niż było to po mnie widać? Po co ktoś czytając to ma się przerazić, albo w najgorszym przypadku nie zasnąć spokojnie już do końca mojego leczenia? ;)

Jednak z takim podejściem zderzyło się całkowicie przeciwne przekonanie o tym, że ludzie którzy mieli okazję znaleźć się w niebezpiecznym miejscu, a później z niego wrócić, powinni podzielić się swoimi przeżyciami z innymi. Żeby rzucić choć odrobinę światła na drogę, którą ktoś inny może właśnie kroczy,  żeby choć przez ułamek sekundy, jeśli to możliwe, objąć taką osobę ramieniem słów i szepnąć do ucha „dalej będzie jeszcze zimniej, ale nie jesteś sam, a powrót jest możliwy, musisz być tylko silny bez względu na wszystko”.

Zawsze uważałam, że najcenniejszymi informacjami o tym, jak ktoś zdobył biegun jest nie opis sprzętu wykorzystanego w wyprawie, ale to, co działo się w głowach uczestników tego wyczynu. Co czuli robiąc kolejny krok, jakie emocje nimi targały, ile razy zaczynali wątpić, jakie myśli dawały siłę i motywowały.  

I tak oto znalazłam się tutaj :)